Мова табе засталася ад продкаў? Запрашаем “У школу да Цёткі”
Кажуць, мова мая аджывае Век свой ціхі: ёй знікнуць пара. Для мяне ж яна вечна жывая, Як раса, як сляза, як зара. Гэта ластавак шчабятанне, Звон світальны палескіх крыніц, Сінь чабору і барвы зарніц, І буслінае клекатанне. Калі ж хто загадае: «Не трэба!» – Адрачэцца ад мовы народ, – Папрашу я і сонца, і неба: … Read more











