У сценах атмасферна-этнаграфічнай гасцёўні “Час. Традыцыі. Вобразы” адбыліся перамены: часткова абнавіліся экспазіцыйныя комплексы.
Сярод экспанатаў увагу наведвальнікаў прыцягвае і “новы жыхар” – коцік Рыжык. Яго аўтар – Бутурля Ян Аляксандравіч (1938-2003 гг.), які жыў у г. Лідзе і працаваў на ААТ «Промтэхмантаж». У вольны час Ян Аляксандравіч займаўся стварэннем скульптур, выкарыстоўваючы драўніну асіны і таполі. Для захавання памяці пра бацьку, дачка перадала ў дар музею работы, сярод якіх і быў Рыжык.
У народным асяродку здаўна кошкам адводзілі ролю ахоўніка хатняй прасторы. Трывала замацавалася павер’е, што пры пярэбіранах у новую хату першай праз парог трэба пусціць кошку, каб адпудзіць нячыстую сілу, бо, лічылі, кошкі звязаны са звышнатуральным з тых часоў, калі іх прыручылі: начныя вандроўкі, агеньчыкі ў вачах… Вочы кошкі ўвогуле асацыіравалі з акенцамі ў іншы свет. Разам з тым, трэба было зрабіць усё, каб кошка прыжылася, не пакінула хату – інакш дабра не будзе.
Цікава трактуецца мурлыканне кошак. Нашы продкі верылі, што мурлыканне – гэта своеасаблівая «малітва» за гаспадароў, асабліва, калі яны па-за мяжой дома.
Сімвалічную ролю ў нашых продкаў набываў і колер пушысцікаў. Верылі ў тое, што трохкаляровыя кошкі ахоўваюць ад пажараў, сямікаляровыя – прыносяць у хату шчасце, чорныя – абараняюць ад рабаўнікоў. Ну а наш Рыжык, паводле павер’яў, павінен надзяліць нас жыццёвай сілай, дабрабытам і прабудзіць здольнасць да народнага лекавання!
А колькі прыкмет звязана з гэтай хатняй жывёлінкай! Кошкі і надвор’е прадказваюць, і гасцей «намываюць», і пра бяду папярэджваюць.
Паважаныя чытачы! Жадаем, каб у вас, як у кошкі, было «дзевяць жыццяў», а на душы – ніколі не «шкрэблі кошкі».
Запрашаем у атмасферна-этнаграфічную гасцёўню «Час. Традыцыі. Вобразы» пазнаёміцца з нашым Рыжыкам, а таксама даведацца пра іншыя традыцыі, прыкметы і павер’і, звязаныя з жыццём нашых продкаў.
